Dead Duck is een familieband. Maar probeer de stamboom vooral niet uit te tekenen: vaders, zonen, ooms en neven… het zit ingewikkelder in elkaar dan een Scandinavische dramaserie.
Gelukkig draait het om de muziek. Dead Duck klinkt als een scène uit een film noir: duister, slepend en toch met een sprankje hoop. Een liefdesbaby van Mogwai, Motorpsycho, Amenra en Charles Bukowski, met postrock die langzaam opbouwt en dan compleet ontspoort in melodieuze gitaren en ontketende zang.
Dead Duck is niet voor watjes. Wel voor mensen met gevoel.



